بزرگترین روستای زنده جهان و ایران که با دست کنده شده + ویدیو و تصاویر

روستای میمند که با نام روستای دست کند شهر بابک کرمان هم شناخته می شود، بدون هیچگونه مصالحی و دل کوه ساخته شده است. گاهی روستای میمند را با داستان عاشقانه شیرین و فرهاد مقایسه می کنند. در ادامه در مورد روستای میمند که قدمت تقریبی 12000 ساله دارد بیشتر بخوانید.

آنچه میمند را در جهان بی مانند ساخته است

مهم ترین نکته جالبی که درباره‌ی روستای میمند وجود دارد این است که تمامی خانه‌ی این روستا بدون استفاده از مصالح خانه سازی، در دل کوه واقع شده است. یعنی اینکه مردمان این روستا، خانه هایشان را با کندن دل کوه بنا کرده‌اند. این معماری، باعث شده  که روستای میمند در سال ۱۳۹۴ در فهرست میراث جهانی یونسکو به عنوان نوزدهمین اثر جهانی ایران و هفتمین منظر تاریخی و طبیعی در جهان، ثبت شود. این روستا یکی از مهم‌ترین و بزرگترین روستا‌ها در ایران و جهان است که با دست کنده شده است وچند هزار سال قدمت دارد.

روستای میمند همچنین در سال 1384 نخستین جایزه جهانی ملینا مرکوری را بدست آورد. این جایزه هر دو سال یکبار از سوی دولت یونان و با همکاری مجامع فرهنگی بین المللی مانند یونسکو و ایکوموس (شورای حفاظت از بناها و محوطه های تاریخی) به آثاری اهدا می شود که دارای شرایط و ضوابط فرهنگی، طبیعی و تاریخ منحصر بفرد باشند.

روستای میمند کجای ایران قرار گرفته است

اگر با خواندن این مطلب  نقشه‌ی راه‌هایی که برای رسیدن به روستای میمند وجود دارد را مشاهده کنید، متوجه می‌شوید که فقط یک روستای میمند در ایران وجود ندارد و روستاهای مختلفی با همین نام در جای جای ایران قرار گرفته است. اما روستایی که در این مقاله، مورد بحث قرار دارد در استان کرمان جا خوش کرده است. روستای صخره‌ای میمند در ۳۸ کیلومتری شمال شرق شهر بابک است اما نمی‌توان راه مشخصی برای رفتن به آن تعیین کرد. از آنجایی که میمند بین شهرهای سیرجان و بابک و رفسنجان قرار گرفته، بنابراین راه‌های مختلفی برای  سفر و بازدید از آن وجود دارد.

معماری روستای صخره‌ای میمند

روستای میمند آنقدر در دل کوه جای گرفته است که تا از نزدیک به سراغش نروید، اثری از آن نخواهید دید. در تپه‌های مجاور به شکل دایره‌وار چند برج دیدبانی به شکل قلعه ساخته شده است که به دژ میمند دید دارد. احتمالا در گذشته مردم به کمک دیدرس برج دیدبانی و دژ، از حمله دشمنان با خبر می‌شدند.

این جاذبه طبیعی روی صخره‌های از جنس پامیس ساخته شده‌اند؛ پامیس نوعی خاکستر آتش‌فشانی (ولکانیک) است که باد و باران به مرور زمان موجب

ایجاد حفره‌های کوچک و بزرگ روی آن می‌شود. انسان هم با گسترش این حفره‌ها، روستای شگفت‌انگیزی مثل میمند ایجاد می‌کند.

از جزییات معماری خاص این روستا هرچقدر بگویم کم است. برای شروع بهتر است ببینید در طول تاریخ از معماری روستای میمند چه گفته‌اند:

دکتر باستانی پاریزی در پاورقی صفحه ۲۸۸ کتاب پیغمبر دزدان و همچنین کتاب تاریخ کرمان آورده است: «میمند از دهات معروف و قدیمی شهربابک است، تمام اتاق‌های این ده در دامنه کوهی کنده شده و خانه‌ها در دل سنگ است و هر کوچه که در دل کوه می‌رود، سه یا چهار اتاق دارد و مجموعا قریب سیصد کوچه در دل سنگ فرو برده‌اند و به همین سبب خانه‌ها دودکش و بخاری ندارند و بدون منفذ است و از جهت تاریخی واقعا از آثار اولیه تمدن بشری محسوب می‌شود. در واقع آسمان‌خراش موربی است که هزاران سال است در دل سنگ کنده شده است. اتاق‌ها بخاری ندارند راه عبور محدود است و دواب و انسان تا حدودی زندگی مشترکی دارند.»

همان‌طور که گفته شد، روستای میمند نوعی آسمان‌خراش مورب است. ساختار خانه‌ها در این جاذبه تاریخی طوری است که سقف هر خانه، کف خانه دیگر است. کوچه‌های میمند با تصوری که ما از کوچه داریم خیلی فرق دارد؛ اینجا دیگر خبری از راه باریک با خانه‌های سربه‌فلک‌کشیده نیست.

کوچه‌ها در میمند در واقع همان مسیر افقی در سطح شیب‌دار کوه هستند که خیلی کم‌رنگ به چشم می‌خورند؛ خیلی وضعیت و ساختار ثابتی ندارند چون جابه‌جایی سنگ‌ها و دخالت اهالی روی سروشکل آن اثرگذار است.

ساکنان روستای میمند

نکته  جالب درباره‌ی روستای میمند این است که با گذشت  سال‌ها زندگی هنوز در آن جریان دارد. خالی از لطف نیست که کمی هم راجب اهالی روستا صحبت کنیم و بیشتر با شیوه زندگی آنها آشنا شویم.

مردم روستای میمند، نیمه عشایر هستند و اکثراً به شغل‌هایی چون دامداری و کشاورزی مشغول اند. آن‌ها از مراتع کوهستانی اطراف روستا برای پرورش دام‌های خود در فصل بهار و پاییز و سکونتگاه‌های موقت استفاده می‌کنند.

اکثر ساختمان‌های فصلی  میمند به صورت یک دوره منظم فصلی بازسازی می‌شوند. اینکار به نوعی یک رویه سنتی است و باعث می‌شود که ساختمان‌ها برای نسل‌های آینده، ماندگار و مدوام باشند. ساکنان روستا آداب و رسوم خاص خود را دارند. مثلا در زبان و گویش خود هنوز هم از کلمات پهلوی ساسانی استتفاده می‌کنند.