در این روستای ایران فقط یک زن سکونت داره + ویدیو

روستای عشین، روستایی یک نفره ایران است که بسیار مشهور شده است. خانم مریم میرزایی عَشینی معروف به زهرا خانم، مادر شهید سید محمد هاشمی تنها ساکن روستای عشین است. در ادامه در مورد روستای عشین بیشتر بخوانید.

مرکز اصفهان ؛ این بانوی ۷۸ ساله با کشاورزی، دامداری و حتی میزبانی از گردشگران خود را در این روستا سرگرم کرده و با همت و تلاش توانسته این روستا با قدمت ۲ هزار سال را همچنان سرپا نگهدارد. این مادر شهید که در خانه‌ای ساده زندگی می‌کند گفت: بعد از شهادت فرزندم هیچ سهمیه‌ای از بنیاد شهید نگرفته ام.

روستای عشین (اَشین) کجاست؟

وقتی که نایین، شهری واقع در شرق استان اصفهان را سمت انارک ترک کنید، کویری پر رمز و راز و اسرار آمیز از شما استقبال خواهد کرد که در 100 کیلومتری از این پهنه وسیع و 60 کیلومتری شهر انارک، در دل همین سکوت ماورایی، روستایی ضربان دارد که گویی میل به حیات در آن هنوز دیده می‌شود.

جای جای منطقه شرقی اصفهان روایتگر تمدن و تاریخ کهن این سرزمین است که شوربختانه رخت بستن برکت اقتصادی، مردمان را از سرزمین آبا و اجدادی خود رانده است. روستای «عشین» (اشین)، نیز از این قاعده مستثنی نبوده و با ترک مردمانش از این دیار، حدود 40 سال زیر انبوهی از خاک مدفون شده بود.

مرمت و احیای روستای عشین

اما همت و تلاش یکی از دغدغه‌مندان میراث فرهنگی استان اصفهان،  جان تازه‌ای در کالبد مرده این روستا دمید و آن را امروز به اقامتگاهی تبدیل کرده که تا قبل از شیوع ویروس کرونا، میزبان حدود دو هزار نفر گردشگر بوده است. در اشین که در شمال شرقی استان اصفهان و در مسیر جهانگردان کویری قرار دارد، هیچ خبری از فناوری نیست و می‌توان زندگی سنتی و خالی از هرگونه تکنولوژی را تجربه کرد.

مژگان باقری، تحصیلکرده رشته معماری است که  از سال 1388 کار احیای عشین را با آغاز فرآیند برای ثبت ملی قلعه و حمام روستای عشین به عنوان دو اثر شاخص روستا آغاز کرد و توانست در اولین جایزه مرمت و احیای بناهای تاریخی و معاصر ایران رتبه دوم را کسب کند.

وی طرح مرمت این اثر تمدنی را در سه فاز و از سال 1391 آغاز کرد که در نهایت و در فاز سه با بازسازی 14 خانه و مرمت حدود 10 خانه توسط مردم محلی در سال 1398 به پایان رسید. ذکر این نکته خالی از لطف نیست که اقامتگاه‌های بوم‌گردی را می‌‌توان فرهنگی‌ترین نقطه عطف گردشگری تلقی کرد؛ چراکه ضمن حفظ میراث فرهنگی و هویت آن، روستا را از آسیب موزه‌ای و نمایشی شدن حفظ می‌کند. این پدیده برای کشوری مانند ایران که در دل قدم به قدم و وجب به وجب خود بافت تاریخی و میراث فرهنگی ناب جای داده، می‌تواند اثربخش باشد.